De eerste indrukken van het NJK afgelopen weekend zijn weer een beetje gezakt.  Het blijft voor vele jeugdspelers toch het belangrijkste toernooi binnen onze grenzen. Een titel als jeugdkampioen van Nederland op je naam kunnen schrijven blijft iets bijzonders.

Opvallende zaken vond ik dit keer de prettige sfeer zowel op de tribunes, naast de baan de coaches onderling als op de baan. Spelers en speelsters die ook tussen de partijen door lekker stonden te dollen en hun verloren partij al lang weer vergeten waren. Iedereen leek ook elkaar de winst te gunnen en bij verlies was er altijd vrij snel steun te vinden.

Gelukkig zijn er altijd weer verrassingen en wordt er steevast geklaagd over de plaatsing en de lotingen. Als je kampioen wilt worden moet je toch van iedereen winnen en soms zijn de partijen in de kwartfinale en halve finale dan beter dan in de finale. Dat maakt het voor de toeschouwers ook interessant.

Ook op zondag waren de tribunes goed gevuld in de helaas bloedhete hal. Zaterdag lag er op enkele banen zelfs condens en dat is dan toch weer jammer, maar moeilijk te voorkomen. Ook in andere hallen heb ik dat al meegemaakt. De enige echte zware blessure viel volgens mij bij Jeroen Ham, een voormalig lid van onze Badmintonschool, die waarschijnlijk zijn kruisbanden heeft afgescheurd na een sprong richting het linker achterveld in zijn enkelspel.  Het deed mij pijn toen het gebeurde. Zoiets gun je niemand. Top dat zijn tegenstander, Sebastiaan, gelijk hielp om hem naar de kantine te dragen voor verdere verzorging. Tja, ook dat is topsport. Je hebt immers elkaar nodig om sterker te worden. Sommigen lijken dat nog wel eens te vergeten op de baan al zijn dat er gelukkig maar heel weinig.

Ik heb genoten van de inzet van de spelers en speelsters. Sommigen meer getalenteerd dan de ander, maar op de baan maakt het dat alleen maar interessant. Hard werken loont soms meer dan een gave techniek. Wie er uiteindelijk het verst meekomt zal altijd een discussie blijven omdat er heel veel andere factoren medebepalend zijn of je echt de top gaat bereiken. Standaardoplossingen zijn er volgen mij niet en iedereen denkt te weten wat maatwerk is of wat het beste voor het betreffende kind is.  Dat maakt denk ik de sport ook zo mooi.